Case #70 - Nieznana powaga

Zauważyłem, że Manuel położył rękę na piersi. Powiedział, że czuje się podenerwowany. Zostawiłem więc to - ludzie często bywają podenerwowani przez część sesji. Zauważyłem jego spodnie, w różnych odcieniach szarości, zwróciłem mu na to uwagę - czy jest "czarno-białą" osobą, czy też osobą o "różnych odcieniach szarości"?
Jednakże Manuelowi chodziło o coś innego. Wyglądał na smutnego i wcale nie zainteresowanego moimi pytaniami. Gdy zaczęliśmy badać jego smutek, stawała się silniejsza i głębsza. Wyglądał na cichego i wycofanego.
To bardzo ważne kiedy rozpocząć badanie lub przejście do eksperymentu Gestalt, dlatego musimy uważnie obsersować energię drugiej osoby i jeśli jej nie ma, należy natychmiast zmienić kierunek na taki, w którym spoczywa energia.
Manuel mówił o tym, że był niegrzecznym i hałaśliwym dzieckiem aż do szkoły średniej, po czym stał się przykładnym uczniem. Uważał, że bycie na piedestale jest nieco kłopotliwe, musiał uporać się zarówno z oczekiwaniami, jak i zazdrością innych dzieci. Było to zatem trudne dla niego, być postrzeganym w ten sposób przez innych.
Stwierdziłem, że teraz nie wygląda na niegrzecznego i zuchwałego - jest bardzo poważny. Ważne jest, by łączyć historię opowiedzianą przez daną osobę z tym, co jest tu i teraz - mówimi, że to łączeniem Pola ze Świadomością.
Spytałem, co się stało przed pójściem do szkoły średniej, że skutkowało taką zmianą, jednak nie był w stanie powiedzieć. Wyglądał na pogrążonego w bólu. Spytałem zatem, na jaki wiek się wtedy czuł. Powiedział, że jak czterolatek. Spytałem, co się wtedy stało. Powiedział, że był wysłany do przedszkola z internatem, jednak nie ma żadnych konkretnych wspomnień.
Siedzieliśmy tak chwilę. Wyglądał na bardzo pochłoniętego sobą, bardzo poważnego, bardzo zmartwionego. Spytałem go, czego doświadcza. Powiedział, że zamyka się w sobie, gdy odczuwa taki głęboki smutnek - to trudne do opisania.
Wskazywało to na zamykanie się, więc powiedziałem mu, że jestem obecny, dostępny, chętny do wsparcia go i zainstersowany tym, co czuje. Czułem się otwarty na niego i darzyłem go ciepłymi uczuciami.
Siedzieliśmy tak jakiś czas. Wyglądało na to, że nic się nie zmieniło. Kiedy na niego spojrzałem, zdawał się być w swego rodzaju emocjonalnym szoku. Powiedziałem mu o tym. Nie potrafił zlokalizować problemu. Było jednak dla mnie jasne, że "coś" się wydarzyło, coś w tamtym okresie, coś, co miało na niego bardzo niszczący wpływ.
Bardzo ważnym jest, by nie przeciągać struny. Kiedy rzeczy się nie układają, siedzimy razem z tym, "co jest", wiedząc że to, co się wyłania jest wystarczające i jeśli potrzeba czegoś więcej - to się pojawi.
Chwile, w których stawał się bardziej ożywiony to te, w których mówił o swej córce i o tym, jak nigdy nie dopuściłby do sytuacji, w której byłaby zmuszona robić coś wbrew sobie.
Stało się więc jasne - był zmuszony do zrobienia czegoś: zwróciłem mu na to uwagę.
Kiedy z nim siedziałem, to, co mogłem dostrzec najlepiej, to jego powaga. Powiedziałem: "Biorę bardzo na serio twoje uczucia". Miało to na niego duży wpływ. Jasnym było, że jego podenerwowanie minęło i że nauczył się, jak sobie z nim wewnętrznie radzić. Robił to przez całe życie, a teraz spotkał kogoś, kto to dostrzegł, widzi jego niepokój i bierze go na poważnie.
Tyle wystarczyło. Problem nie został "rozwiązany", nie zlokalizowaliśmy zdarzenia czy zdarzeń, które go spowodowały. Jednak w Gestalt stawiamy na jakość kontaktu, w pełni świadomego: to samo w sobie pozwala na przemianę.

Case #69 - Wykluwająca się kreatywność

Brittany wspomniała na początku, że ma problemy z żołądkiem i trawieniem. Chciałem jednak przed tym poznać ją nieco bliżej, ponieważ wspomniała, że czuła się zawstydzona rzeczonym problemem.
Prowadziła szkołę i miała pewne problemy ze swoim uczniem. Rozumiałem to, gdyż miałem podobne doświadczenia. Sprawiło to, że powstała między nami więź. Czułem uczucie ciężkości, siedząc obok niej i powiedziałem jej o tym. Powiedziała o uczuciu zdemotywowania, szczególnie w kwestii pracy - nie chciała iść do pracy aż do późniejszych godzin dnia, było też kilka innych oznak wypalenia zawodowego.
Spytałem o jej życie domowe. Było dobre. Zarówno jej syn, jak i mąż wspierali ją. Mówiła o tym, jak chowa po domu różne przedmioty, których oni muszą później szukać, to pewien rodzaj gry. Mówiła również o tym, że chciałaby zamontować kółka do wszystkich mebli w domu, by - gdy oni wrócą - za każdym razem wszystko mogło być w innym miejscu. Zauważyłem, że to pokazuje jej kreatywną i rozrywkową stronę.
Britany mówiła też o spędzeniu kilku dni z jej teściami; dlatego że byli starsi, jedyne, co robili, to jedzenie, spanie i granie w karty. Po jakimś czasie zaczęła się nudzić i chciała zmienić reguły gry karcianej, by wprowadzić nieco urozmaicenia; wskazałem, że to jej kreatywność i zabawność w działaniu. Jednak oni byli temu przeciwni, więc zaczęła się bardzo nudzić - i to właśnie wtedy dostała wspomnianego rozstroju żołądka.
Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu. Powidziała o tym, że gdy była młoda, nie mówiła zbyt wiele, zamiast tego lubiła pisać. Poprosiłem ją, by wyobraziła sobie, że pisze opowiadanie... jaki byłby jego tytuł? Powiedziała, że nazwałaby go "Jajko". Spytałem jej o kilka pierwszych akapitów. Powiedziała, że byłyby o pisklęciu, wykluwającym się się z jajka.
Spytałem o to, co nowego wyłoniło się w jej życiu. Powiedziała, że chciałaby zmienić kilka rzeczy w szkole. I o tym, jak pomogła przyjacielowi napisać sprawozdanie, które pomogło mu zdobyć pracę - była z tego bardzo zadowolona.
Zasugerowałem więc, że wygląda na to, że to kreatywność i zabawność może być tym, co się w niej zrodziło - zgodziła się.
Spytałem o to, jak mogłaby sprawić, by te cechy pomogły rozwiązać jej sytuację. Nie znalazła odpowiedzi. Zachęciłem ją zatem do wzięcia udziału w małej grze, w której ja sugerował będę pewne kreatywne zmiany w pracy, a potem ona zaproponuje swoje. Trwało to chwilę, po czym stwierdziła, że już kiedys tego próbowała, jednak zarówno nauczyciele, jak i uczniowie odnieśli się do tego bardzo krytycznie, ponieważ odbiegała od listy rzeczy, które powinny być zrobione.
To było oczywiste miejsce, w którym potrzebowała wsparcia, na co zwróciłem jej uwagę - potrzebowała "współautora". Powiedziała, że nie jest to możliwe. Wskazałem jednak na to, że konsekwencją tłumienia jej kreatywności jest właśnie jej ból brzucha, który pojawił się podczas wizyty u teściów.
Poprosiłem ją więc, by wyobraziła sobie, że pisze sprawozdanie do szkoły - jaki miałaby rodzaj zawodowych propozycji?
Zachęciłem ją do tego, by zaproponowała grupie jedno kreatywne ćwiczenie każdego dnia. Była niechętna, ale zaczęła to rozważać.
W pewnym momencie dostrzegła moje kolorowe skarpetki i porównała je do swoich, również kolorowych. Zasugerowałem grupie, byśmy zagrali w grę "Footsies". Było bardzo wesoło, pokazałem jej, jakk kreatywność może być zastosowana w uczeniu się. Stworzyłem też dla niej pewien wzór, używając swojej pozycji, by wprowadzić elementy zabawy i nieszablonowe pomysły.
W tym przypadku najważniejszą figurą było uczucie ciężkości i zdenerwowania. Następną figurą była kreatywność. Podejście Gestalt stara się wprowadzić ożywienie w życie innych ludzi; robione jest to fenomenologicznie - od środka - z punktu widzenia ich rzeczywistości, używając wskaźników i języka, który sami nam dostarczają. Skupiamy się również na wsparciu - w tym przypadku ona nie otrzymała wsparcia, którego potrzebowała do tego, by wnieść część siebie do miejsca pracy. Używając jej siły z przeszłości - pisania - mogłem wzbudzić w niej marzenia i wesprzeć jej odradzające się "ja". W Gestalt pracujemy z rzeczami, które jawią się, jako oczywiste - pisklę jest zrozumiałe samo przez się i nie wymaga szczególnej interpretacji - ważnym jest, by móc je zastosować do określonej sytuacji. Ostatnim wspraciem, jakie jej okazałem było podejście wyrażające zgodę, które zademonstrowałem poprzez wzięcie czegoś, co sama zauważyła - skapetek - i używając swoich możliwości, jako przykład, jak kreatywność może być użyta w szkole.